Hoe kunnen we de motivatie van mensen verhogen?
Hoe een compliment gevaarlijker kan zijn dan een bonus
Het ontstaan van de zelfdeterminatietheorie.
Edward Deci had een interessante onderzoeksvraag: ‘Hoe kan je intrinsieke motivatie laten stijgen?’. Ik denk dat wij allemaal aan hetzelfde zouden denken. Belonen natuurlijk. In 1971 testte Edward Deci dit uit.
Het puzzelexperiment: Fase 1 en 2
Hij liet twee groepen van studenten intrinsiek motiverende puzzels maken. Elke groep werd drie keer uitgenodigd in het lab. Eerst werkten ze aan de puzzels. Halfweg elke sessie gaf Deci aan dat hij even weg moest om de volgende proef klaar te zetten. De studenten mochten in die pauze doen wat ze wilden: rondstaren, een boekje lezen of … verder werken aan de puzzels. Door een spiegel keek Deci of en hoe lang studenten aan de puzzels werkten. Dat beschouwde hij als een meting van hun intrinsieke motivatie. Want de studenten hadden geen andere reden om te werken aan de puzzels dan het inherente plezier dat ze beleefden bij het oplossen ervan.
In de controlegroep doorliepen de studenten hetzelfde scenario. Ze puzzelden en kregen daarna een pauze. In de experimentele groep kregen de studenten net dezelfde taak, maar de tweede keer kregen ze 1 dollar voor elke afgewerkte puzzel.
Zo probeerde Deci de motivatie van de studenten op een extrinsieke manier te verhogen.
Het puzzelexperiment: Fase 3
Toen de studenten voor de derde keer naar het labo kwamen, kregen ze te horen dat het geld op was en ze niet meer betaald werden. Studenten kregen dus net dezelfde behandeling in de laatste fase als in de eerste. Die was trouwens volledig identiek aan de studenten in de controlegroep. Wat bleek? De studenten in de controlegroep puzzelden ongeveer even lang verder aan de puzzels in alle fases. Maar bij de studenten in de experimentele groep was er een groot verschil in puzzeltijd tijdens hun drie pauzes. Wanneer ze in de tweede fase betaald werden, waren ze duidelijk meer gemotiveerd. Zij puzzelden tijdens de pauze van de tweede sessie langer dan in de pauze van de eerste sessie. Dat zou je ook verwachten. Want hun motivatie om te puzzelen was in sessie 2 beduidend groter: ze waren niet alleen intrinsiek, maar ook extrinsiek gemotiveerd.
Wat was het effect van de beloning?
Maar het allerbelangrijkste resultaat van dit experiment was dat de studenten die betaald werden in de tweede sessie opmerkelijk minder lang puzzelden in de derde sessie dan in de eerste! Ze waren duidelijk minder gemotiveerd. Meer nog: ze puzzelden opmerkelijk minder dan de studenten in de controlegroep, die nooit betaald waren geweest doorheen de drie sessies.
Na geld te hebben gekregen in de tweede sessie waren de studenten uit de experimentele groep in de laatste fase dus minder gemotiveerd voor de leuke puzzels dan wie nooit betaald was geweest. De extrinsieke motivatie (geld) had hun intrinsieke motivatie aangetast.
Geld en feedback hebben gelijkaardige effecten
Deci en zijn collega’s herhaalden dit soort experimenten nog een paar keer, zowel in het lab als daarbuiten. Nu eens betaalden ze hun proefpersonen, dan weer gaven ze hen positieve feedback als sociale beloning. Soms werd intrinsieke motivatie beoordeeld door te kijken naar het gedrag van de proef[1]personen, andere keren werd hun motivatie gemeten via vragenlijsten. Telkens weer kwamen ze tot dezelfde conclusie: wie beloond werd voor een intrinsiek motiverende taak en die beloning vervolgens zag wegvallen, was daarna minder intrinsiek gemotiveerd.
