Elke neen is een ja voor iets anders. Inzichten rond magie tussen verbindende communicatie en ZDT

In mijn vorige blog gaf ik 5 overeenkomsten tussen verbindende communicatie (of non violent communication NVC) en de zelfdeterminatietheorie (ZDT). Ik focuste me op het verschil tussen strategie/oplossing en behoeften. Met deze post bouw ik daarop verder en focus op onderlinge behoeften om in verbinding te gaan.

 

 

Maar dat is natuurlijk niet zo. Als ik veel leer uit boeken, en mijn partner leest niet, betekent dit dan dat hij niets wil bijleren? Dat hij geen interesse heeft? Natuurlijk niet. Hij leert gewoon op zijn unieke manier, door naar podcasts te luisteren in de auto.

 

 

Een collega komt niet mee lunchen op vrijdag. De rest van het team wel. Betekent dit dat die collega niet meer betrokken is? Of niet meer gemotiveerd? Niet persé, het enige wat we hier weten is dat de strategie van ‘samen gaan lunchen’ op dit moment niet de beste strategie is voor die collega om in verbinding te gaan, of om bij te leren. Wil je weten wat er echt speelt? Dan kan je het best gewoon vragen.

Check eens bij jezelf hoe vaak je jouw lievelingsstrategie als spiegel gebruikt om uitspraken te doen over de strategieën (of gedragingen, of oplossingen) van anderen. Eens je je dit realiseert kan er een hele wereld voor jou opengaan. Een wereld van rust, openheid, en verbinding.

 

 

“Kom je mee lunchen met de groep?”

 

Ergens voel je de druk om ja te zeggen, om mee te gaan, om erbij te horen. Maar in jou speelt nog een andere behoefte mee. De nood om even rustig te gaan wandelen, te bekomen van de hectische ochtend. Door ja te zeggen tegen dat wat echt leeft in jou, komt je ‘neen’ heel zacht en verbindend binnen bij de andere.

 

“Ik had een heel drukke ochtend, en zou graag even frisse lucht inademen. Geniet van de lunch met de collega’s!”

 

 

Ik hoor vaak dat ‘als je echt iets wil’, je gewoon duidelijk moet zeggen wat je wil en dat al de rest errond (hoe je je voelt, wat je behoefte is, enz.), het enkel maar meer fluffy zou maken. Mijn inziens helpt het net je doel bereiken. Als ik mijn emotie en mijn behoefte benoem, weet de andere wat er in mij speelt en leeft, en is het voor de andere veel eenvoudiger om hierop te reageren.

 

“Mijn behoefte? Ah, ik wil dat mijn zoon eindelijk eens zijn kamer opruimt.“

“is dat jouw behoefte”?

“Ja, dat hij zijn kamer opruimt”

“Dus jouw behoefte is dat de kamer van jouw zoon proper is”

“euhm, ja”

“ok, dan gaan we eens op zoek naar strategieën om dit te bereiken. Wat is jouw lievelingsstrategie?”

“Euhm, dat hij dit doet”

“klopt, en wat zijn nog strategieën? Wat is misschien een veel efficiëntere strategie?”

Op deze moment begint de groep al te reageren. Zij voelen al aan waar ik naartoe wil. Het is vaak veel eenvoudiger om dit te doorprikken bij iemand anders, dan bij jezelf.

“euhm, oei ja, dat ik het zelf doe, of de poetshulp”

“inderdaad. Als de kamer van jouw zoon opgeruimd is, door jou of je poetshulp, dan is je behoefte nog niet helemaal vervuld, hier speelt meer mee. Kan het zijn dat je wil dat hij verantwoordelijkheid opneemt voor zijn kamer? Dat hij zorg draagt voor zijn spullen? Dat hij respect toont?

Kan het met andere woorden zijn dat hier een andere behoefte naar boven komt?”

Hoe kunnen we een helder duidelijk verzoek formuleren, als we onze behoefte niet eens helder kunnen krijgen. Het meeste werk kruipt dus niet in “hoe formuleer ik het juist?”, maar in “wat is mijn behoefte hier nu echt”.

 

 

Ben jij iemand die moeilijk neen durft zeggen? Iemand die vindt dat de behoefte van de andere voorrang heeft op de jouwe? Iemand die aangeleerd heeft dat het belangrijker is om voor anderen te zorgen dan voor jezelf?

Vind je jezelf egoïstisch als je jouw behoeften uitspreekt en voorrang geeft aan de andere?

In NVC leren we vanuit onszelf de verbinding aan te gaan met de anderen. Eén van de mooiste cadeaus die je aan de andere kan geven, is een echte volle ja. En die ja tegen de andere, impliceert dat je ook ja kan zeggen tegen jezelf.